Παραμύθι Αληθινό

ή Η Απόφαση για Αλλαγή στην Ψυχοθεραπεία – Έφη Κουντουράκη

Εγώ δεν είμαι από δω

Κατεβαίνω πότε – πότε απ΄ το βουνό

Όχι πως είμαι από κει

Εκεί απλά έχω κρυφτεί.

Αυτό που ξέρω σίγουρα για μένα

Είναι πως δεν πείραξα κανένα.

Άλλα γίναν κι άλλα διηγούνται

Ευτυχώς δεν με λυπούνται

Δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν

Γιατί στο βουνό δεν ανεβαίνουν

Κρίνουν απ’ την πεδιάδα

Όπου εκεί έχει λιακάδα.

Δικιά μου μάνα, όμως, είν’ η Σελήνη

Και γι’ αυτό δεν έχω γαλήνη

Όλοι βλέπουν πως φυσάω και γκρεμίζω

Κι’ όχι πως δεν ξέρω να χτίζω.

Ναι. Φυσάω, ξεφυσάω

Για δεν έχω που να πάω.

Θέλω να φωνάξω και να πω βοήθεια

Μα ποιος θ’ ακούσει τέτοια αλήθεια?

Ακόμα και η άλλη,

Άλλαξε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Τα καλούδια που ‘χε στην ποδιά της,

Η μάνα της, της τα δωσε, λέει, για τη γιαγιά της.

Αφού θυμάμαι. Μου το είπε!

«Φάε! Σε κερνάω λύκε!»

Άσπρο, μαύρο αυτοί δεν έχουν

Μόνο παραμύθια πλέκουν.

Το τελευταίο που κρυφάκουσα και μ’ έχει εξοργίσει

Είναι πως και για μένα υπάρχει λύση.

Μπορεί, λέει, ο καθένας να διαλέξει

Μιαν αγέλη για να παίξει

Τη γενιά του να συγχωρήσει

Και το είδος του ν’ αποφασίσει.

Άντε και να το προσπαθήσω

Τις συνήθειές μου, πως θ’ αφήσω?

Έχω ρόλο πρωταγωνιστικό

Κι ενίοτε γοητευτικό.

Κι αν δεν φωνάζω στο φεγγάρι

Θα με πάρουνε χαμπάρι

Φοβάμαι ν’ αποκαλυφθώ

«δεν θέλω να  είμαι άλλο λύκος»

να παραδεχτώ.

Όσο μένω όμως λύκος

Θ’ αλλάζει μόνο το μαλλί

Κι αυτό είναι άδικο πολύ.